parathyro

Χριστίνα Πασχάλη – Δύο ποιήματα

Mη μείνεις

Tα ηνία του χτες
Να μαζέψω δε θες
Μα πονούν..

Οι έξεις μου αυτές

Καταπίνουν κραυγές
Και δε μιλούν…


Οι λέξεις δειλές
Θελκτικά στοργικές
Δε θα πουν…
Πως κυλώ
Σε γλυκό μανιακό πυρετό
Θα σιγούν…
Θα φύγουν πιστές
Σ’ ένα άκαιρο χτες
Θα χαθούν…

Μη μείνεις να δεις
Σ’ απειλές αν μιλάς
Μην κυλάς…
Σαν δε θες
Να γυρεύεις πληγές
Μη γυρνάς…

Τα ηνία του χτες
Να μαζέψω θα λες
Μα δε μπορούν…
Οι έξεις μου αυτές
Κινητό λυκαυγές
Δε σιωπούν.
Καταπίνουν φωνές
Κερασμένες ψυχές
Και ζητούν…
Τα σμαράγδια του χτες
Δανεικές οι στιγμές

Θα σιωπούν….

Εξολκέας

Ότι έσπαζε/ Το νιώθαμε/ Και ότι νιώθαμε/ Το σπάζαμε.

Tραβέρσα

Σπρώχνω ένα θάρρος
στη φωνή
ανώδυνα,
γυμνή στην ομίχλη
θα στέκω στις τριβές
(στην ώση μιας στιγμής).

Δυο φύλλα στυφά
δαγκώνω. Υπομονή.

Ρουφά σαν ξωτικό
τον ύπνο μας
ο πηγαιμός
σαν καίμε, συρμάτινοι,
μπροστά σ'ένα απόρθητο
plateau.

Ποιός οι χορδές
και ποιός τα δάχτυλα
της μελωδίας που λιώνει
τον πάγο
της λίμνης
και πλέκει με τα χρώματα της νάρκης;

Το βιολί ζει
τις ώρες που αναπνέουμε
στην αλήθεια
γυμνοί
από κάθε ασφάλεια
όπως τη νύχτα που θα χιονίσει
για πρώτη φορά στη βεράντα μας.

Rock Tribe

Scrolling my tits on the rock
I'm begging your music to stop
Soloeing our brains
are we not?

I guess there's no grip on this rock...
friction, just friction, knock...knock

Your body, your mind, your drive
crazy rock climber this is your tribe

Lacing up your rock shoes
you ain't listening
just singing your blues
soloeing our brains
are we not?

I guess no such trip has to stop

Rest just rest on the rest...

Your body, your mind, your drive
crazy rock climber this is your tribe

La Habana

Πρώτο ταξίδι στον Ατλαντικό
ξένες οι βάρδιες και ο ύπνος σε μεγάλα μαξιλάρια
Και τ' απογεύματα
κανείς δε μου πε πως έχουνε τη γεύση της αυγής.

Κανείς δε μου πε πόσο φως
δικό του έχει αυτός ο δρόμος
και πόσο μοιάζουν τα σοκάκια του
στην κούφια την Αθήνα.

Στα μύχια μπαίνει το κατράμι της ζωής
και ψιθυρίζει...
άλλοτε θέλει να χορέψετε
κι άλλοτε σε γκρεμίζει.
Και τα καράβια πουθενα.

Θαρρείς μπατάρισε ο καιρός
κι αφήνει το λιμάνι άδειο
μ'ολο του το μαβί το φως
κι απέναντι δέκα μονάχα πίθηκοι
να προσκυνάνε ξένες διαδρομές.

Και οι λαμπάδες...οι λαμπάδες
σφίγγουν κι εδώ
του πάθους τον αρμό
κι εμείς κοιτάμε εκεί ψηλά
τον ουρανό που παίζει
με τη μπόρα, την ώρα, τη φόρα....
της μπόρας τη φορά....

Milonga pour combien ?

(Ευχαριστώ πολύ την tango που με ενέπνευσε κι έγραψα αυτό το ποίημα...Της το αφιερώνω.)


Μes humeurs vandalisent mes choix
Mes choix vandalisent mes humeurs
ce tango sans cessation n' est pas que pour deux ...

La dopamine qui me draine en me paralysant
la seule logique paraplégique dans ce paralogisme

La veille je poussais mon corps
et mon corps me poussait
ce tango sans cessation n' est pas pour deux ...