Lachesis

Aχνίζει βροχή κι έλατο
Το χώμα που με σκεπάζει.
Σπρώχνει το φως μες’ απ’ τις μπούκλες μου
Και ζαλίζομαι.
Σβήνει την πάχνη στα μάγουλά μου,
Χορεύει στις κορφές
απ’ τις λιπόθυμες ρώγες μου.
Μετάξι στις ρυτίδες της στιγμής…
Πηλός θα γίνω ή έλος;

Παγετώνας στα 3.800 (απόσπασμα)

Πίστευα πως ο πάγος
που φυλά την κορυφή
δε θα’ ναι γκρίζος
και δε θα καίει τα μάτια μας σα λαβα
και πως ο ήλιος μας δε θα’ ναι ανήμπορος…

Μα εδώ ψηλά ο πάγος σαπίζει σαν οίδημα,
Αθέατες πτυχές αιώνων
Μ’ υγρή στάχτη γεμίζει.

Κι όλα αυτά που θες και δε θες,
τρίζουν, γλιστρούν σε crevasses σκοτεινές
κι ο αέρας που καπνίζουμε λίγος.
Να συνεχίσουμε…;

Χριστίνα Πασχάλη
(δημοσιεύτηκε και στο τεύχος Ιουνίου 2007 "Συμπαντικές Διαδρομές")

Τελευταία Παράσταση

Αυτή η κουρτίνα είναι για ν’ ανοίγει τη σιωπή…
Πάψε πια να κρύβεσαι πίσω της.
Πρόκειται για το ίδιο έργο
και φαίνεται πως γνωρίζεις το ρόλο μονάχα εσύ.
Έτσι όμως κλαίω λιγότερο
Κι αργούμε περισσότερο.
Ψάξε και κάτι για να σκεπαστείς.
Θα χιονίζει, λένε,
Στην τελευταία παράσταση.

Quand nous sommes reveillés

Quand nous sommes reveillés par hasard,
les portes étaient lourdes,
l’ air sévère et triste.
Pour un instant on a compris
qu’ on n’ était pas coupables.
On pourrait même reprendre ce café,
mais on a couru.

Quand tu a glissé ton regard sur mon matin,
mes jambes paralysaient dans les rues,
l’ air était souple et doux.
Pour un instant j’ ai cru
que je n’ étais pas seule.
Je pourrais t’ imaginer dans un de ces bistros.
Mais, je n' osais pas savoir...j’ai couru.

Quand nous sommes rencontrés,
Tu ne m’ a pas parlé de cette énergie en moi.
Tu l’ a laissé couler, presque au hasard
parmi nos dialogues violés.
T’ étais jaloux de cet instant.
Je pourrais te dire que c’ était toi qui m’ avait fait danser dans la rue.
Mais, tu as couru.

En apesanteur

Pas d’ algues noires
Sur notre plage…
Pas d’ oiseaux sinistres

Et aucune vague
N’ a pu glisser
Entre nos silhouettes
Ni fatiguées, ni impatientes….

J’ ai ramassé un seul coquillage brisé.
Je ne veux pas qu’ il retouche l’ eau.
Qui sait si il peut encore rentrer en mer
Puisqu il s’ enfonce
Comme une pierre
Dans des profondeurs vertes,
Comme une mouette dans la clepsydre du ciel…

Reflective Borders

('Reflecive Borders' was published in the Fall 2007 Issue of 'Boyne Berries' magazine in Ireland)

We cleaned up our expectations
and stripped away every garment of the ‘self’.
It took us forever to pack.
Then, we rode for days and nights,
went past Trivia and worshipped Diana,
left back every slight haziness of want.

We are now standing naked,
bowing towards the pool of Matuta.
No algae, no foam, no waves, no moss
no parts floating.
Yet, I cannot see you next to me.
I am solely facing the mere reflections of my undressed shape
soaking.

It seems that
a few dark drops of doubt
Were enough to colour borders in the water.

And I do not dare to ask,
Libera, what you can see…
for it’ s late
for it’ ll soon be too dim for us to care
about the strange reflections of a pool.
We rode for days and nights to get here,
Mixing our fate
And it’s too late to ride back.