(Ο πίνακας είναι του Bekzinski και η ιδέα του φίλου μου του keada)

Οργή

Φουσκωμένοι βολβοί καρφώνουν το χώμα.
Μανιασμένα αίτια γκρεμίζουν τη μνήμη…
Κι η σοφία στάζει ακόμα
από ένα γλυμμένο κρανίο με κλεμμένο στόμα.

Χαρτιά τα κορμιά,
υπαίτια για την υποταγή στο λευκό πυρετό.
Όλα τα λούκια στάζουν κρύο θυμό.

(Το ποίημα μου αυτό δημοσιεύτηκε και στο τεύχος Δεκεμβρίου 2006 του περιοδικού "Συμπαντικές Διαδρομές")

Στη φιάλη των ουσιών

"Κι οι αεραγωγοί με παρακολουθούν.
Δυσκολεύουν τα πράγματα.
Εδώ, εκεί, αλλού, παντού.
Καρό μνησίκακοι υπερφίαλοι αισθητήρες
ενός μεταλλικού καλοκαιριού
ζητούν, παγιδεύουν και φυσούν.

Κi οι άλλοι ξαναβάζουν το λοστό,
αναμοχλεύουν τα βήματα.
Ριγώ, βανδαλίζω….
απιστώντας με μνηστήρες
ενός φθαρμένου σκαλοπατιού.

Και η αδρεναλίνη με βυθίζει κι άλλο στη φιάλη.
Ευτυχώς απ' έξω είναι ζωγραφισμένη,
γελαστή
μια άλλη.

Χριστίνα Πασχάλη
(το ποίημα αυτό έχει δημοσιευτεί και στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Συμπαντικές Διαδρομές"-Δεκέμβριος 2006)

Kάποια όνειρά μου

Kάποια όνειρά μου κυλούν από σένα.
Συγνώμη που ξέχασα
πως δε μας κάνει καλό να στο πω.
Σταγόνες είναι και δε λιμνάζουν στο σώμα.
Ανάσες που με κρατούν ζωντανή στο κενό.

Κάποια όνειρά μου απιστούν κολλημένα στα τζάμια σου
Συγνώμη που έκλεψα
από μια άλλη στιγμή το σκοπό.
Θαμώνες είναι που δε συχνάζουν,
σε κώμα.
Κυκλώνες και μιλούν σ’ ένα μονάχα φτερό.

Κάποια όνειρά μου επιζούν ξεχασμένα στο δώμα σου.
Συγνώμη που σ’ έχασα κι ακόμα μιλώ.
Φυσαλίδες είναι που δεν ποτίζουν το χώμα.
Ανάσες που δε μ’ αφήνουν σωστά να πνιγώ.

(Από τη συλλογή μου "Ανάγλυφες Λέξεις", Εκδόσεις Μαλλιάρη)

Στην Άμμο…

Ήτανε βράδυ ή πρωί εκείνα τ' αλμυρά φιλιά;
Θυμάμαι μόνο πως κοιτούσαν με λαχτάρα το Αιγαίο.
Αφρός λήθης, ιώδης, άχρωμος, μέθης αφρός
τα έχει όλα καταπιεί.
Δύο κηλίδες μονάχα κουλουριασμένες στα βότσαλα
λεκιάζουν την τρεμουλιαστή σιωπή.
Οσφρίζομαι ακόμη την παρθενική υγρασία
του αγέρα μας
πλάι στη γερμένη καρίνα.
Κ' οι λεπτομέρειες….ακυβέρνητες
μπλεγμένα ξεβρασμένα κλαδιά
μπλεγμένα στην άμμο της πρωτόγνωρης σύγχυσης,
πλυμένα απ' τ΄αυγουστιάτικα μελτέμια της αυταπάτης.
Τραυματισμένα όστρακα η μνήμη μου,
Αραδιασμένα δίχως λογική σειρά
σ' άβατους βράχους.
Προδομένοι παλιάτσοι ήτανε κι εκείνα τ' αλμυρά φιλιά.

Χριστίνα Πασχάλη

Dancing Against Crime

(Το ποίημα αυτο το έγραψα και το χορογράφησα ειδικά για την παράσταση κατά της εγκληματικότητας που δώθηκε στο Κίεβο τον Μαιο του 2006 στα πλαίσια ενός διαπολιτισμικού φεστιβάλ. Τελικά η τεχνική contact improvisation που επέλεξα έβγαλε πολύ συναίσθημα από τους χορευτές και με συγκίνησε απίστευτα. Ευχαριστώ ακόμα μια φορά τα παιδιά της ομάδας "Ίρις" που άνοιξαν την ψυχή τους στο ποίημα μου και πάντρεψαν τις λέξεις με κινήσεις, συναισθήματα και άγγιγμα.)

Puzzling, sizzling, mixing pain
No one is to be left alone
Where flies the rain.
We’ re all in this together. Together?
Holding love knives with our lobbies…
On the “darkest of days”
On a child that prays
With our maddening tools
We can lure the beast
Every sick passion feast.

Flickering, fidgeting, exploding crane
they dare seize the blame
when others play it sane.
They ‘re all alone forever. For ever?
Forming deathly rites with their phobies….
On the “blackest of nights”
On a child that cries
With their creative looks
They cannot hide from the beast
Only kill it…at least.

Burning stabbing shooting rain
No one is to be left alone
Where cries the pain
We’ re all in this together. Together.
Holding love flashlights with our bodies.
On the furthest of lands
On a perplexing morning that slithery lands
Massaging forever.
With our dancing tingling tools
We can cure the pain
Every feeling sign again.

Madness

Μadness

Κάθε ψεύτικο βράδυ
Σαν καλά σκοτεινιάσει
Το βλέμμα σου καίει, πληγωμένο, και λέει
«στον άλλο κόσμο πατάει το ένα μου πόδι…»

Μήπως ο διάβολος που είδες
σε πήρε
Εκείνο το βράδυ που πάλευες
με τη σιωπή
κι έφερε στη θέση σου δικό του τέκνο
που σου μοιάζει απόλυτα κάθε αυγή;

Μήπως ο διάβολος,
αν δε σε πήρε,
εκείνη τη νύχτα που δεν έβλεπες
το φως
μέσα σου έκατσε,
φύσηξε πνοή και σ’ έκανε
άθλιο πλάσμα ψυχεδελικό
ολόδικό του πια παιδί;

Ή μήπως ήρθε και κλείστηκε
μες την ψυχή σου τη ζοφερή
κι αυτός που υποφέρει
πιο πολύ και το ξέρει
είσ’ εσύ που δε θα νιώσεις
Ποτέ
τη σιωπή…

Λίγο

Το σαπούνι
που ζήτησα
λίγο.
Οι αλήθειες πληθαίνουν.
Κύλησέ με
δε θα προλάβω
να φύγω.

Εμμονές

(Από τη συλλογή μου "Ανάγλυφες Λέξεις"-Εκδόσεις Μαλλιάρη)

Τεμαχίζοντας είδωλα φειδωλά
κατακόκκινες κούκλες μαγεμένες
ξεσπούν σε γέλια τρελά.
Στα εξισωμένα κομμάτια
που σε έδαφος σκάρτο βροντούν
απαγορεύεται πια να καιροφυλακτούν.

Οι εμμονές δεν πρέπει να προκαλούν πανικό.
Αφορμές επαφής είναι μονάχα
με κοινό ύποπτο πυρετό.
Στολίδια λαθών
που έχουν εσπευσμένα ταφεί,
τηγμένα σε μια πραγματικότητα ελάχιστα ορατή.

Οι εμμονές δεν πρέπει να προκαλούν πανικό,
μα μια πολύτιμη ασυλία
μ’ εμποδίζει λογικά να σκεφτώ.

Dyslexia

Δυσλεξία

Λοιπόν, ήθελα…
Ξυπόλυτη μια φεγγαράδα
Στο ιώδιο της γραφής
Ποιος είπε πως δεν ήθελα;

Μυστικά της βροχής
γραμμικά πλεγμένα,
όνειρα της σιωπής,
να φυλώ με τις λέξεις
στων πρωινών μου την απέραντη θλίψη
ποιος είπε πως δεν ήθελα;

Γραφήματα να ξετυλίξω
Από ένα κόσμο φανταστικό, ανυπόμονο
Κι ανίκανο να σταματήσει
το αφύσικο κρυφτό
Να ξεφύγω ήθελα..

Μα μονάχα
στων ματιών τη ζεστή καταιγίδα
να μιλώ…
στο χρώμα της φωνής
κυματιστά δίχως λογική
να κυλώ
ήξερα.

Ντόπινγκ

Μονάχό πούπουλο στους ανέμους
Ο ύμνος μου
Αιωρείται στη διαπασών στο μυαλό μου
Μα σε μένα Δε φτάνει
Όσο κι αν η ένταση
Τον κόσμο τρελάνει

Κάθε μου παρένδυτη νίκη
Ένας μικρός θάνατος
Έτσι ηδονικά
Για να γελά
Ο μόνος εξ’ ορισμού αθάνατος.

Μα δεν υπάρχουν προθέσεις
Μόνο βασανιστικές υποθέσεις
Ούτε γεγονότα
Μόνο ερμηνείες
Δαφνοστεφανωμένων ονείρων βουβές συρτές κηδείες.

Στη σκλαβιά της φθοράς το σώμα αλαλάζει
Αφιέρωμα στο βωμό της ελευθερίας
Μια αυτοκρατορία συναισθημάτων που παρακμάζει.
Καθώς πασχίζεις να φουχτώσεις τη σκιά του παρόντος.

Στο κενό σπάνε όλα τα ερωτηματικά πλεύσης
Στο τίποτα χάνονται ερωτικά μαραθώνια πλέγματα.
Βουβές νευρικές συσπάσεις
Γεννούν νεκρά κύματα.

Όσες φορές κι αν πουληθώ
Ποτέ Δε θα σ’ αγοράσω…
Μονάχα σα μεμβράνη θα δοθώ.


Η νίκη αυτή, τιμή δεν έχει
Τιμή δεν έχει τούτη η ηδονή
Μόνο τίμημα.

Λεκτικός Βιασμός

Λεκτικός Βιασμός

Η φωνή σου μου κροταλίζει τη σκέψη.
Ψάχνω αποθέματα σιωπής στην αναπνοή σου,
Μ’ ακούω μονάχα τη συντριβή μου
Να σου προσφέρει ακόμη μια πρόσκαιρη τέρψη.
Ψάχνω αποθέματα σιγής στα σπλάχνα μου
Μ’ αντικρίζω μονάχα τη ληστεμένη μου γαλήνη.

Μαύρες οι ηδονές της φασιστικής διαταραχής σου.
Λευκές οι εμμονές του γλωσσικού σου εξοπλισμού
Πάλλονται και αστράφτουν
Σε μια άδεια σελήνη.
Μαύρες σαν την άβυσσο
Οι πληγές που σκάβουν στην ακούσια υπομονή μου
Τη μεθυσμένη απ’ τον ίλιγγο της παραφροσύνης.

Xειμώνας στο νησί

Xειμώνας στο νησί

Έρχεται πάλι αυτό το τραγούδι
Που τα γυαλιά μου θολώνει…
Γυαλιά σκοτάδια να μη βλέπουν τα μάτια μου
Δάκρια στα αλμυρά τζάμια
Να μη βλέπω τα χάλια τους.

Μέρες με ήλιο
Πως γίνονται θολές
Μέρες γαλάζιες
Πως γίνονται γκρίζες…

Έρχεται πάλι αυτό το τραγούδι
Μια ακόμη ψυχή μέσα μου να σκοτώσει
Με πνίγει ο λίγος κόσμος στο λιμάνι
Που Δε θα μπορέσει ποτέ να με σώσει.

Μέρες δικές μου
Πως γίνονται ξένες;
Μέρες γεμάτες,
Πώς τις αδειάζω;

Έρχεται πάλι αυτό το τραγούδι
Που πασχίζει να βγει στο χαρτί
Σ’ άδειο ποτήρι, σε ξένο κρεβάτι
Σε λάγνο μανιακό φιλί…

Μέρες αγάπης πως τις διώχνω;
Με τραβά μια σχιζοειδής συμφωνία με τον Άδη
Στον πάτο μιας θάλασσας με κύκνους και νούφαρα.

Έρχεται πάλι αυτό το τραγούδι
Που σκορπίζει τα δάκρυα
Που μάζευα….
Μόνο αίμα μου’ χει μείνει
Να κεράσω το θεριό
Που κάθε μέρα περνά
Να πιεί και να γκρεμίσει.
Αφού μόνο στα συντρίμμια
Ξεκουράζεται.

Και μέρες ξένες
τις κάνω δικές μου…
Βάζω άγνωστα τραγούδια στη διαπασών
Να μην ακούω το δικό μου
Να μην ακούω το μυαλό μου…

Ποίηση

Ποίηση

Όταν ο χρόνος δειλιάζει
Διχάζει την ώρα
Και γδύνεται.
Σ’ ενός απόηχου στίχου
Την άδικη απόλυτη λύση
Διευρύνεται…
Εκεί που μ’ έχουν
Της ενοχής τα νεύματα
Αφήσει από καιρό
Τη δίεση ν’ αποζητώ,
σε λαμπερά βράδια
Της ψυχής μου να συναντώ
Την άτιτλη μεταποίηση.

Είναι αυτές τις φορές
Που η ψυχή μου δειλά
Αγγίζει μια άδηλη μύηση.
Θα περάσουν τα χρόνια αργά
Γι’ αυτή την άβολη θεραπεία
Σισύφεια λάθη
Κι αλήθειες χαμένες
Απενοχοποίηση ψάχνουν
Σ’ αυτή την ατέρμονη κύηση.

Είναι αυτές τις στιγμές
Που η ψυχή μου, δειλά
Αγγίζει
Την ποίηση…