"Κι οι αεραγωγοί με παρακολουθούν.
Δυσκολεύουν τα πράγματα.
Εδώ, εκεί, αλλού, παντού.
Καρό μνησίκακοι υπερφίαλοι αισθητήρες
ενός μεταλλικού καλοκαιριού
ζητούν, παγιδεύουν και φυσούν.
Κi οι άλλοι ξαναβάζουν το λοστό,
αναμοχλεύουν τα βήματα.
Ριγώ, βανδαλίζω….
απιστώντας με μνηστήρες
ενός φθαρμένου σκαλοπατιού.
Και η αδρεναλίνη με βυθίζει κι άλλο στη φιάλη.
Ευτυχώς απ' έξω είναι ζωγραφισμένη,
γελαστή
μια άλλη.
Χριστίνα Πασχάλη
(το ποίημα αυτό έχει δημοσιευτεί και στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Συμπαντικές Διαδρομές"-Δεκέμβριος 2006)
