(Ο πίνακας είναι του Bekzinski και η ιδέα του φίλου μου του keada)

Οργή

Φουσκωμένοι βολβοί καρφώνουν το χώμα.
Μανιασμένα αίτια γκρεμίζουν τη μνήμη…
Κι η σοφία στάζει ακόμα
από ένα γλυμμένο κρανίο με κλεμμένο στόμα.

Χαρτιά τα κορμιά,
υπαίτια για την υποταγή στο λευκό πυρετό.
Όλα τα λούκια στάζουν κρύο θυμό.

(Το ποίημα μου αυτό δημοσιεύτηκε και στο τεύχος Δεκεμβρίου 2006 του περιοδικού "Συμπαντικές Διαδρομές")