Στην Άμμο…

Ήτανε βράδυ ή πρωί εκείνα τ' αλμυρά φιλιά;
Θυμάμαι μόνο πως κοιτούσαν με λαχτάρα το Αιγαίο.
Αφρός λήθης, ιώδης, άχρωμος, μέθης αφρός
τα έχει όλα καταπιεί.
Δύο κηλίδες μονάχα κουλουριασμένες στα βότσαλα
λεκιάζουν την τρεμουλιαστή σιωπή.
Οσφρίζομαι ακόμη την παρθενική υγρασία
του αγέρα μας
πλάι στη γερμένη καρίνα.
Κ' οι λεπτομέρειες….ακυβέρνητες
μπλεγμένα ξεβρασμένα κλαδιά
μπλεγμένα στην άμμο της πρωτόγνωρης σύγχυσης,
πλυμένα απ' τ΄αυγουστιάτικα μελτέμια της αυταπάτης.
Τραυματισμένα όστρακα η μνήμη μου,
Αραδιασμένα δίχως λογική σειρά
σ' άβατους βράχους.
Προδομένοι παλιάτσοι ήτανε κι εκείνα τ' αλμυρά φιλιά.

Χριστίνα Πασχάλη