Lachesis

Aχνίζει βροχή κι έλατο
Το χώμα που με σκεπάζει.
Σπρώχνει το φως μες’ απ’ τις μπούκλες μου
Και ζαλίζομαι.
Σβήνει την πάχνη στα μάγουλά μου,
Χορεύει στις κορφές
απ’ τις λιπόθυμες ρώγες μου.
Μετάξι στις ρυτίδες της στιγμής…
Πηλός θα γίνω ή έλος;

Παγετώνας στα 3.800 (απόσπασμα)

Πίστευα πως ο πάγος
που φυλά την κορυφή
δε θα’ ναι γκρίζος
και δε θα καίει τα μάτια μας σα λαβα
και πως ο ήλιος μας δε θα’ ναι ανήμπορος…

Μα εδώ ψηλά ο πάγος σαπίζει σαν οίδημα,
Αθέατες πτυχές αιώνων
Μ’ υγρή στάχτη γεμίζει.

Κι όλα αυτά που θες και δε θες,
τρίζουν, γλιστρούν σε crevasses σκοτεινές
κι ο αέρας που καπνίζουμε λίγος.
Να συνεχίσουμε…;

Χριστίνα Πασχάλη
(δημοσιεύτηκε και στο τεύχος Ιουνίου 2007 "Συμπαντικές Διαδρομές")