Παγετώνας στα 3.800 (απόσπασμα)

Πίστευα πως ο πάγος
που φυλά την κορυφή
δε θα’ ναι γκρίζος
και δε θα καίει τα μάτια μας σα λαβα
και πως ο ήλιος μας δε θα’ ναι ανήμπορος…

Μα εδώ ψηλά ο πάγος σαπίζει σαν οίδημα,
Αθέατες πτυχές αιώνων
Μ’ υγρή στάχτη γεμίζει.

Κι όλα αυτά που θες και δε θες,
τρίζουν, γλιστρούν σε crevasses σκοτεινές
κι ο αέρας που καπνίζουμε λίγος.
Να συνεχίσουμε…;

Χριστίνα Πασχάλη
(δημοσιεύτηκε και στο τεύχος Ιουνίου 2007 "Συμπαντικές Διαδρομές")