(Από τη συμμετοχή μου λογοτεχνικό διαγωνισμό Μενεξέδες εφήμερη ομορφιά, Εκδόσεις Κηφισιά)
Θαρρώ πως χειμωνιάζει....
Ή μήπως τώρα μπαίνει η άνοιξη;
Κρύο τ' αγέρι αυτό της λησμονιάς
Άλλοτε με ρωτά
κι άλλοτε με διχάζει.
Τα βλέφαρα κλείνω σ' αυτό τον ήλιο
που είτε έρχεται είτε φεύγει δεν ξυπνώ.
Φορούν καπέλα
Σκορπισμένα πέταλα
Τα πρόσωπα όλα της ζωής μου.
Κι εγώ που μια ανάμνηση ζητώ να μου χαρίσω
Δύο στίχους απ' τα τραγούδια που αγάπησα
Να μου σιγοψιθυρίσω
Δεν θυμάμαι.
Θαρρώ μονάχα στον κήπο ετούτο ηρεμώ,
στους μενεξέδες.
Άγνωστος ή δικός μου αν είναι
Δε ρωτώ.
Να βλέπω χρώματα να κυνηγούν τους τοίχους
και να μετρώ τους χτύπους της καρδιάς μου
και της ανάσας μου τον ήχο
εδώ μπορώ.
Κι έτσι πως είμαι ζωντανή
Μπορώ εδώ να το θυμάμαι.
