La Habana

Πρώτο ταξίδι στον Ατλαντικό
ξένες οι βάρδιες και ο ύπνος σε μεγάλα μαξιλάρια
Και τ' απογεύματα
κανείς δε μου πε πως έχουνε τη γεύση της αυγής.

Κανείς δε μου πε πόσο φως
δικό του έχει αυτός ο δρόμος
και πόσο μοιάζουν τα σοκάκια του
στην κούφια την Αθήνα.

Στα μύχια μπαίνει το κατράμι της ζωής
και ψιθυρίζει...
άλλοτε θέλει να χορέψετε
κι άλλοτε σε γκρεμίζει.
Και τα καράβια πουθενα.

Θαρρείς μπατάρισε ο καιρός
κι αφήνει το λιμάνι άδειο
μ'ολο του το μαβί το φως
κι απέναντι δέκα μονάχα πίθηκοι
να προσκυνάνε ξένες διαδρομές.

Και οι λαμπάδες...οι λαμπάδες
σφίγγουν κι εδώ
του πάθους τον αρμό
κι εμείς κοιτάμε εκεί ψηλά
τον ουρανό που παίζει
με τη μπόρα, την ώρα, τη φόρα....
της μπόρας τη φορά....

Milonga pour combien ?

(Ευχαριστώ πολύ την tango που με ενέπνευσε κι έγραψα αυτό το ποίημα...Της το αφιερώνω.)


Μes humeurs vandalisent mes choix
Mes choix vandalisent mes humeurs
ce tango sans cessation n' est pas que pour deux ...

La dopamine qui me draine en me paralysant
la seule logique paraplégique dans ce paralogisme

La veille je poussais mon corps
et mon corps me poussait
ce tango sans cessation n' est pas pour deux ...

Αλσχάιμερ

(Από τη συμμετοχή μου λογοτεχνικό διαγωνισμό Μενεξέδες εφήμερη ομορφιά, Εκδόσεις Κηφισιά)

Θαρρώ πως χειμωνιάζει....
Ή μήπως τώρα μπαίνει η άνοιξη;
Κρύο τ' αγέρι αυτό της λησμονιάς
Άλλοτε με ρωτά
κι άλλοτε με διχάζει.
Τα βλέφαρα κλείνω σ' αυτό τον ήλιο
που είτε έρχεται είτε φεύγει δεν ξυπνώ.

Φορούν καπέλα
Σκορπισμένα πέταλα
Τα πρόσωπα όλα της ζωής μου.
Κι εγώ που μια ανάμνηση ζητώ να μου χαρίσω
Δύο στίχους απ' τα τραγούδια που αγάπησα
Να μου σιγοψιθυρίσω
Δεν θυμάμαι.

Θαρρώ μονάχα στον κήπο ετούτο ηρεμώ,
στους μενεξέδες.
Άγνωστος ή δικός μου αν είναι
Δε ρωτώ.

Να βλέπω χρώματα να κυνηγούν τους τοίχους
και να μετρώ τους χτύπους της καρδιάς μου
και της ανάσας μου τον ήχο
εδώ μπορώ.
Κι έτσι πως είμαι ζωντανή
Μπορώ εδώ να το θυμάμαι.

Dark Cast

Surreal losses enter my mind
like music.
Derailed light
on a dark cast...
So many breaths
almost wasted
almost mine,
bark to survive.
Tears cirle my spine
tearing off paths
like destiny....

Άργησες

Άργησες
Γι’ αυτό σκέπασα
Με την κουβέρτα σου
Το βάρος μου…
Κι αυτό έγινε πιο κρύο.

Bonne Nuit

Passé minuit
Pas une heure de punitions, donc.
Mon visiteur m’ attendait.
Calme, je l’ intéressais plus.
Fidèle à mes humeurs nus
Il voulait rien dire.


Passé minuit
Pas une heure gentille, donc.
On se connaissait d’ ailleurs.
Mais, sans larmes je le voyais plus.
Je sentais sa presence
Mais cela ne voulait rien dire
Pas cette nuit.

Παγετώνας στα 3.800

Ι.
Μη με κοιτάς ενοχικά
Δε θα σου πω πως κρυώνω.

Μονάχα πως για μας ειν’ αργά.
Αργά για κέφια θολά…
Αργά γιατί είμαστε ήδη ψηλά
Και απ’ τις πρόβες
τα λόγια μας γίναν δειλά…
Και οι νόμοι εδώ- το ξέραμε-
γραφτήκαν πριν χιόνια πολλά…
Θαμμένοι θα μείνουν σε νυφικά μυστικά…
Μαζί με όσα δε μου είπες
Κάποια σκόρπια βραδιά….

ΙΙ.
Τατουάζ έχει γίν’ η ανάσα
στα στήθη μου…
και τ’ αεροπλάνα περνούνε τόσο κοντά. Καταλαβαίνω, το θέλαμε τόσον καιρό, μα τώρα δεν ξέρω πού να κρυφτώ.
Μαζί σου δε θυμώνω
που η φωνή μας τελείωσε.
Εξάλλου, αυτά τα όρια είναι ζεστά.
Και θα δεθούμε σε λίγο
και με κάτι σχοινιά.

Αυτά βουνά σαν πανιά νοερά
πιστά θα φυλούν τις ώρες μας,
θα υφαίνουν φτερά…

ΙΙΙ.
Πίστευα πως ο πάγος
που φυλά την κορυφή
δε θα’ ναι γκρίζος
και δε θα καίει τα μάτια μας σα λαβα
και πως ο ήλιος μας δε θα’ ναι ανήμπορος…
Μα εδώ ψηλά ο πάγος σαπίζει σαν οίδημα,
Αθέατες πτυχές αιώνων
Μ’ υγρή στάχτη γεμίζει.

Κι όλα αυτά που θες και δε θες, τρίζουν, γλιστρούν σε crevasses σκοτεινές κι ο αέρας που καπνίζουμε λίγος. Να συνεχίσουμε…;
ΙV.
Μα η κορυφή δε σου απαντά.
Αιρετικά χαίρεται μια πυρκαγιά.
Λιτά δεν υποφέρεται…
Κι όσα εμπρός της λησμονείς,
θα πιείς στην αύρα της,
πιστός στη ώρα εκείνη της σιωπής μιας ξεχασμένης ηδονής.
Στο φως του ήλιου μην πενθείς τις καρμικές ανάσες μιας δειλής αυγής.
Θα πορευτείς μοναχικά,
ρηχά,
για να κυλήσεις….
Ασχημάτιστες λέξεις
στην ερημιά θα βρεις
κι εκεί μην τις αφήσεις…

V.
Μ’ αν μόνος συνεχίσεις, μόνο αν τολμάς…
Είναι τόσο κρύο που φοβάται κι ο πόνος.
Και η προσευχή, μονάχα αυτή,
Μπορεί να σε σώσει…
Τις στιγμές πυρπολώντας μ’ αλήθειες…
Κι εκείνους ακόμα που άλλοτε
Και το σκοτάδι του ύπνου σκιαζόταν
Μπορεί να λυτρώσει.
Άυλους μας κάνει ικέτες της σωτηρίας.

Εδώ ψηλά, πιο ψηλά αν κοιτάξεις
Το χιόνι, ο ήλιος κι οι αιθέρες
Λάμπουν σαν ένα.
Κλείνεις τα μάτια
Και σε ζεσταίνει η θαλπωρή του φωτός….

Μη με κοιτάς κυνικά,
Δε θα σου πω πως με θαμπώνει…
ν’ αγαπήσω την ομορφιά…
δε φοβάμαι.